او پیامبر است

صدای در خانه که بلند شد از جا پرید و پابرهنه به سمت در دوید. دامن پیراهنش در هوا می‏رقصید. در را که باز کرد ابوطالب در چهارچوب در ظاهر شد، خستگی در چهره‏اش موج می‏زد. نگاهی به فاطمه انداخت همسرش مثل روزهای قبل نبود. روزهای قبل وقتی در می زد صدای قدم‌های آهسته و آرام او را می‏شنید که به سمت در می‏آید، اما امروز هنوز در نزده، پابرهنه به سمت در دویده بود. چهره‏اش گلگون بود و از نگاهش معلوم بود می‏خواهد چیزی بگوید. با خودش گفت: نکند برای محمد اتفاقی افتاده باشد؟ پرسید: محمد کجاست؟

فاطمه با شنیدن اسم محمد چشمانش برق زد: رفته توی کوچه، رفته با بچه‏ها بازی کند! سر و صدای بچه‏ها از توی کوچه می‏آید. ابوطالب نفس راحتی کشید و داخل خانه شد و در را پشت سرش بست و به طرف حصیری که زیر تنها نخل حیاط پهن بود رفت و رویش نشست.
فاطمه سریع رفت و از گوشه‌ی حیاط مشک آب را برداشت، درش را باز کرد و کمی آب در کاسه‌ی سفالی بزرگ ریخت و آمد کنار ابوطالب روی حصیر نشست و کاسه آب را دست شوهرش داد. اصلاً آرام و قرار نداشت از شدت هیجان زبانش بند آمده بود.
ابوطالب کاسه آب را یک‌نفس سر کشید و کاسه را به دست فاطمه داد و گفت: راستی مثل روزهای گذشته نیستی انگار می‏خواهی چیزی بگویی!
فاطمه کاسه را روی حصیر گذاشت و سرش را بالا گرفت و به شاخ و برگ‌های نخل نگاه کرد که از لابه‏لایشان آسمان پیدا بود. چشمانش برق می‏زد و آنچه را که باید تعریف کند با هیجان برای ابوطالب تعریف کرد.
حرفهایش که تمام شد چهره ابوطالب شکفته شد و خستگی به سرعت از چهره‏اش پر زد و رفت. انگشت شهادتش را آرام آرام تکان داد و صدایش که از شوق می‏لرزید، فضای حیاط را پر کرد: «قطعا او پیامبر است و پس از مدتی پسری از تو متولد می‏شود که یار و همراه او خواهد بود.»
***

پسربچه‏ها، آرام جوری که صدای در بلند نشود از در نیمه‏باز خانه وارد حیاط شدند. پاهای سیاه و چرکشان با پیراهن سفید و بلندشان اصلاً جور درنمی‏آمد.

توی خانه سکوت بود و سکوت! حتما کسی خانه نبود. سه تایی دویدند طرف نخل گوشه حیاط و مثل گربه تند و تند از آن بالا رفتند.
فاطمه صدای قدم‌های پاهایی را شنید. رواندازی از روی رختخواب‌های گوشه‌ی اتاق برداشت و انداخت روی محمد که خواب بود و صدای نفس‌های آرام و یکنواختش فضای اتاق را پر کرده بود. از اتاق بیرون آمد و توی ایوان ایستاد. سه تا سفیدی لابه‏لای شاخه‏های نخل دیده می‏شد. داشتند تند و تند خرما می‏خوردند و هسته‏هایش را می‏ریختند روی زمین. هر هسته‏ای که روی زمین می‏افتاد تک صدا می‏کرد. یکدفعه صدای یکی از سفیده‏ها بلند شد، داشت با انگشت به فاطمه اشاره می‏کرد. هر سه تا سفیدی با وحشت از نخل پایین پریدند و روی زمین ولو شدند، اما زود خوشان را جمع و جور کردند و بلند شدند و از خانه بیرون زدند و در را محکم پشت سرشان بستند.
فاطمه از پله‏های ایوان پایین آمد و به طرف نخل رفت. روی شاخه‏های پایینی‏اش اصلاً خرمایی دیده نمی‏شد، همه خرماها را بچه‏های همسایه خورده بودند. غمگین نشست زیر نخل، با خودش گفت: الآن محمد بیدار می‏شود و گرسنه است و من نمی‏توانم مثل روزهای گذشته خرما بچینم و بهش بدهم.
نور خورشید از لابه‏لای شاخ و برگ‌های نخل به زور خودش را روی زمین پهن کرده بود. خیره شد به هسته‏های خرما که روی زمین پراکنده شده بودند. از جا بلند شد و به سمت اتاق به راه افتاد. در خیالش محمد را می‏دید که با چشمان درشتش او را نگاه می‏کند و منتظر است مثل هر روز بعد از ظهر، فاطمه یک کاسه سفالی کوچک پر از خرما به او بدهد.
وارد اتاق شد. محمد هنوز خواب بود با خودش گفت: الآن است که از خواب بیدار شود بهتر است خودم را به خواب بزنم.
قبل از اینکه بخوابد تنها پنجره‌ی اتاق را باز کرد و دراز کشید روی حصیر و دستانش را زیر سرش گذاشت. چشمانش را بست اما بلافاصله باز کرد و یواشکی به محمد نگاه کرد. محمد جایش غلت زد و یک‌دفعه چشمانش را باز کرد. روانداز را از روی خودش کنار زد و از جا بلند شد.
جای خطوط حصیر بر طرف راست صورتش مانده بود. موهای پرپشت و سیاهش پریشان شده بود. به فاطمه نگاه کرد. فاطمه خواب بود دلش نیامد بیدارش کند، از اتاق بیرون رفت.
دل توی دل فاطمه نبود. چشم‌هایش را باز کرد و از جا بلند شد، روی زانو ایستاد و همان‏طور به طرف پنجره رفت. از پنجره به حیاط نگاه کرد. محمد ایستاده بود زیر نخل. دست و صورتش را شسته بود و داشت دست‌های مرطوبش را به موهایش می‏کشید و آن‌ها را به یک طرف می‏خواباند. حتما می‏خواست مثل بچه‏های همسایه از نخل بالا برود. فاطمه کمی ترسید، آخر محمد پیش او و شوهرش امانت بود، اگر می‏رفت بالای نخل و خدای ناکرده یکطوری‏اش می‏شد... زبانش را گاز گرفت و به محمد که هنوز به موهایش دست می‏کشید نگاه کرد، او را از بچه‏های خودش بیشتر دوست داشت.
محمد با دست به نخل اشاره کرد و گفت: «ای درخت! من گرسنه‏ام!»
اشک در چشمان فاطمه جمع شد، داشت با آستینش قطره‌ی اشکی را که روی گونه‏اش سرخورده بود، پاک می‏کرد که از آنچه دید تعجب کرد. یکی از شاخه‏های درخت خم شده بود روی زمین و محمد داشت از آن خرما می‏چید. چند تا خرما که خورد رفت از کنار مشک آب، کاسه‌ی کوچک سفالی را برداشت و آن را هم پر از خرما کرد و به سمت در خانه دوید. حتما رفت تا خرماها را با بچه‏های همسایه بخورد و مثل همیشه با آن‌ها بازی کند.
با رفتن او شاخه‌ی نخل هم از روی زمین بلند شد و به صورت اولش درآمد. قلب فاطمه تند و تند می‏زد، از اول هم احساس کرده بود این بچه با بقیه‌ی مردم عادی فرق دارد. از پشت پنجره بلند شد و آمد توی حیاط و به نخل نگاه کرد و به شاخه‏ای که به فرمان محمد روی زمین خم شده بود. چشم‌هایش را مالید، شاید خواب دیده بود، اما نه او بیدار بود و با چشم خودش دیده بود. حصیر کهنه‏ای را که گوشه‌ی حیاط لوله شده بود برداشت و زیر سایه‌ی نخل انداخت و منتظر شوهرش ابوطالب شد. دوست داشت هر چه زوتر او بیاید و ماجرا را برایش تعریف کند.
صدای در خانه که بلند شد از جا پرید و پابرهنه به سمت در دوید. دامن پیراهنش در هوا می‏رقصید. در را که باز کرد ابوطالب در چهارچوب در ظاهر شد، خستگی در چهره‏اش موج می‏زد. نگاهی به فاطمه انداخت، همسرش مثل روزهای قبل نبود...
 
محدثه رضایی

منابع:
منبع: الغدیر، ج 7، ص 398.