داغ نبینی !

    دیدم اشکت را و چقدر دلم برایت سوخت ، راست می گفتی همه چیزت  ، نه ، همه ی چیزمان بود ، پیکر زمین زخم برداشت و آه کشید و همه را سوزاند . از خنکایش همه سیراب بودند و از داغش همه داغدار . *** سیاهی می دیدم ، یادت می آید ، بیست سال پیش بود ، 5 ساله بودم اما یادم هست ، به وسعت چهره ی ماهت اشک می ریختی نمی دانستم چه خبر است ولی غصه ی تو را می خوردم . زبان کودکانه ام لال بود برای تصلای دلت . تنها تو که نبودی مادربزرگ هم در آغوشت گریه می کرد . من بودم و علی که 3 ساله بود و بزرگترمان هم 8 سال داشت ، کنج اتاق هر دو ی تان را نگاه می کردیم و برای فرو خوردن تعجبمان هر سه می خندیدیم ، شاید تنها راه فرارمان بود و شاید نمی توانستیم آرامتان کنیم . باورت نمی شود می ترسیدم بپرسم چه شده . به هرکس می رسیدیم فریاد میزد و لباسهای مشکی خاک آلود به تن داشت ، شهر در داغ که می سوخت ؟! بمباران را دیده بودم و تصویری روشن ازآتش بار هواپیما ی دشمن از  دور در آغوش مادر در ذهنم مانده ، در حالی که سرم را می دزدید که نبینم  اما همه را دیده بودم .جیغ زده بودم و گریه ی بقیه را یادم هست ، اما پناهگاه این بار تغییر مکان داده بود، همه برای فرار از این مصیبت بزرگ گریه می کردند و به یک مکان امن می رفتند که تلی از خاک بود که چند روز بعد یک ضریح از جنس آلومینیوم داشت . بعد از چند روز پدرآمد  ولی دست کمی از مادر نداشت ، لباسش هم سیاه و گلی بود .آنشب به همراه چند شمع به مزاری رفتیم که غربت شهر را فراموش کنیم هر کس شمعی آورده بود که برای دلش روشن کند ، آنشب شام غریبان  بود . همه جا خاکی بود فقط پدر یادم هست که کنارمان بود ومادر به  تلافی چند روز گذشته  در کنار مقبره  عزاداری میکرد . چشمم به عکس بزرگ ی افتاد ، عکسش را که دیدم  همه چیز را فهمیدم . فهمیدم چند روز است که چه خبر است . علی به او با زبان کودکیش خدا می گفت ؛ وقتی دستش را به سمت عکسش بالا می برد بر خلاف همه هم سن و سالانش به جای آقا ، اشاره می کرد ، خدا... *** شمع می سوخت و اشک می ریخت و نیست می شد گریه می کرد ولی بی صدا بود ،  به چه کسی میخواست بگوید که عزادارم ، هرکس ناله می زد و صدای او در گوشم از همه بلند تربود. داغ دیده بودیم ...   « داغی به وسعت یک زمین ، که برای همه عصر بس است امید دارم  برای کودکان آینده ، که خاطرشان داغ نبیند و  به قولی : داغ آخرمان باشد »