شهادت پیامبر و حضرت مجتبی و امام رضا علیهم السلام تسلیت باد !!!

سلام
دیگه چند روز بیشتر به آخر ماه صفر نمونده ؛ حرف دلم اینه : ختم ماه صفر به شهادت سه معصوم – پیامبر اعظم و حضرت مجتبی و امام رضا علیهم السلام – شاید برای این باشه که اونایی که هنوز دستشون خالیه و اونایی که اصلا یادشون رفته بوده که خدا ، روی چه سکوی پرتاب با عظمتی قرارشون داده بوده ، تلنگر بخورن و برای اینکه از اونایی که دو مااااه ، مشغول استفاده بودند عقب نیفتن ، سفره ی بی سابقه ای از رحمت و کرامت خودش رو پهن می کنه . خوشا به حال اونایی که به مصداق کلام امیر المومنین علی علیه السلام که فرمود : « بادر الفرصه » فرصت رو غنیمت دونستن و استفاده کردن و خوشا به حال اونایی که فرصت رو غنیمت می دونن و استفاده می برن . دست کیمیا مثل همیشه خالیه ، و به این سه مناسبت فقط تونست سه تا انتخاب کنه ؛ همین ! دعاش کنید . موفق باشین
یاعلی     

مرثیه خورشید

تازیانه ‏های زخمی باد بر سنگ ، یاد آور شلاق‏ هایی است که بر سینه بلال ‏ها فرود می‏آمد ، آن هم به جرم مظلومیت ؛ زمانی که هوای سمّی عربستان ، هیچ بهاری را به یاد شقایق ‏ها نمی‏آورد . به یاد آر سوزش گریه ‏های زنان قبیله که کودکان خود را به جرم بی گناهی ، به تیرگی خاک می‏سپردند و گریه ‏های مردان قبیله ، که جگر گوشه‏ های خود را با قساوت تمام ، زیر خروارها خاک پنهان می‏کردند و نمی‏دیدند گل خنده‏ های کودکانشان را که پژمرده می‏شد .
تازیانه ‏های زخم خورده بر همان سنگ‏ هایی سیلی می‏زد که دقیقاً تا شصت و سه سالِ پیش ، « قدسیه » نام گرفته بود . خدایان سنگی که بر روی طاقچه ‏ها ، خدای اهالی می‏شدند ، اگرچه با زورِ تازیانه . غافل از آن‏که روزی ، تبر به دستِ یتیمی ، خاکستر آن ‏ها را در اعماق تاریخ ، فسیل خواهد کرد .
یاد آور اوج مظلومیت یاسرها و سمیه‏ ها که تنها و تنها ، به جرم حقیقت گویی و انزجار از افکار موهومِ بولهب ‏ها و بوجهل ‏ها ، به چهار میخ کشیده شدند . از آن زمان بود که دیگر نه مردی به زنده به گور شدن دخترش افتخار می‏کرد و نه زنی چونان اشتران قبیله ، زر خرید زراندوزان و ملعبه شهوت‏ رانان قبیله قرار می‏گرفت .
شصت و سه سالی که طلایه خورشید نبوت ، انجماد جهالت را در چشم عصبیت جاهلی آب کرده بود و باران رحمت ، تار های تنیده خرافه را از گوشه گوشه شهر رُفته بود . سال ‏هایی که شیشه عُمر خدایان سنگی مکّه ، به سنگ ابرمرد تاریخ ، همان پیام آور طلیعه ‏های امید ، اصابت کرده بود و طلسم دیوهای لات و هُبَل و عُزّی‏ به دست توانای او طنین « اللَّه اکبر » ش باطل شده بود .
و حالا بعد از شصت و سه سال ، مکه ، با تمام غرورش ، توان سرپا ایستادن ندارد و مرغ‏ های آسمان - از حنجره درد - غروب را به مرثیه نشسته ‏اند . کوچه‏ های همیشه مظلوم بنی هاشم ، چشم به راه آشنای هر شبشان هستند ؛ مثل یتیمانی که مدّتی است چشم به چارچوب در دوخته‏ اند ، به اشتیاق دیدار مهربان‏ ترین پدر دنیا ؛ غافل از آن که خانه وحی ، لحظات سختی را پشت سر می‏گذارد و آسمان مکه ، در غم بی سابقه‏ ای فرو رفته است .
شاید در هیچ باوری نگنجد که از همان لحظه که رسول‏ صلی الله علیه وآله و سلم ، جام اَلَست را سر کشید ، عدالت را خانه نشین کردند و مردم ، به عصر جاهلیت برگشتند و منبر پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم ، تبدیل شد به تخته پاره ‏هایی که بوزینه ‏های ابوسفیان از آن بالا می‏رفتند . کاش رسول‏ صلی الله علیه وآله و سلم زنده بود و می ‏دید ابوذر که از شدّت سجده و طاعت ، پیشانی ‏اش پینه بسته بود ، در چه شرایطی جان داد !
کاش بود و غصب فدک را می‏دید ؛ خانه ‏نشینی علی را ، مظلومیت حسن را ، تن پاره پاره حسین را و ...
و از همان لحظه ، مردم به عصر جاهلیت برگشتند .

ابراهیم قبله آرباطان‏



تقدیم به امام حسن مجتبی ‏علیه السلام‏ 

نگاهت وسعت سبز زمین است‏
دلت آیینه ی اهل یقین است‏
خدا در وسعت دستت چه دیده است‏
که بخشش با قدم ‏هایت عجین است ؟
از آن زخمی که احساس تو برداشت‏
هزاران لخته باور بر زمین است‏
در این عصر پر از تیغ تغافل‏
دوباره غربتت گوشه نشین است‏
خدا با چشم‏ هایت هم‏ نشین بود
که درد و داغ شیعه آتشین است‏

مهری حسینی


تقدیم به حضرت رضا علیه السلام ‏ 

تمام ثانیه ‏هایم غریب می‏گذرند
کبوتر دل من آشیانه می‏خواهد
چه سخت می‏گذرد لحظه‏ های دل تنگی‏
دلم برای پریدن بهانه می‏خواهد

ضریح دست شما را هزار و چندین بار
به پلک‏ های خودم بی دلیل می‏بندم‏
اگر قبول کنی رد اشک‏ هایم را
برای دیدن رویت دخیل می‏ بندم‏ 

تمام بغض دلم آب می‏شود وقتی‏
ستاره ‏های حرم را ز دور می ‏بینم‏
و اشک‏ های دلم را به پات می‏ریزم‏
از آستان نگاه تو بوسه می‏چینم‏ 

منم که بین « منم » ها هنوز درگیرم‏
دلم خوش است که پر می‏کشم به صحن شما
همیشه منتظرم تا مسافرت بشوم‏
تو را صدا کنم از دور : یا امام رضا (ع)‏

ام‏البنین امیدی