...

گاهی اوقات انقدر دور و برمون پره نعمته و همه چیز طبق میلمون میره جلو که فکر میکنیم همینطوریه٬ باید همینطوری باشه.مگه غیر از اینم میشه؟یه دفه از دستشون میدیم.یعنی ازمون میگیرنشون تا شاید به خودمون بیایم.شاید اون ته تهای ذهنمون یه درصد فقط یه درصد احتمال بدیم که نکنه جایی مرتکب اشتباهی شدیم.نکنه دلی رو شکوندیم نکنه .... ولی انقدر مغروریم که به روی خودمون نمیاریم و از کنارش می گذریم و با یه دید مثلا عاقلانه به خیال خودمون میگیم حتما مصلحت بوده.ناشکری و غرور بی جای خودمونو میگیم مصلحت.خیلی جالبه.مادر بزرگم همیشه میگفت:((میدونی آدما چرا خودشونو درست نمیکنن؟چون نمیخوان قبول کنن که اشتباه کردن.تا آدم بهش بر نخوره تا حس نکنه یه جای کارش میلنگه هیچ وقت هیچ وقت خودشو اصلاح نمیکنه.))درست گفته مگه نه؟