تقاضاى آب

  توى قم، زمانى که تازه به سپاه آمده بودم، روى پشت‏بام منزل، نگهبانى مى‏دادم. وقتى که پاس‌بخش براى تعویض بعضى نگهبان‌ها آمد، یکى از برادران نگهبان آن طرف پشت‏بام، برادرى را که نوبت نگهبانی‌اش تمام شده [بود] و داشت ‏به پایین مى‏رفت، صدا زد و گفت: پایین که مى‏روى، مقدارى آب براى ما بیاور که تشنه‌ایم. ساعت‏یک یا 5/1 بعداز نصف شب بود، طرف مى‏خواست‏برود بخوابد، خوابش مى‏آمد و حالش را نداشت تا برود و از آسایش‌گاه آب بیاورد. لذا در جواب گفت: یک ساعت دیگر که پستت تمام شد، خودت مى‏روى پایین و آب مى‏خورى. 

خلاصه نیمه‌شب بود و دیر وقت؛ ولى چند دقیقه‏اى نگذشته بود که دیدم حضرت امام، یک پارچ آب و یک پیش دستى خرما، دستشان است و دارند مى‏آیند بالا. از پله‏هاى پشت‏بام آمدند بالا، من هم سردر پشت‏بام نگهبانى مى‏دادم، حضرت امام آمدند جلو، من دست‌پاچه شدم، پریدم پایین و گفتم آقاجان چکار دارید؟ گفتند: مثل اینکه یکى از برادرها تشنه بود، این آب را به او بدهید، خرما را هم دادند که ما بخوریم. من اصلا زبانم بندآمده بود که چه بگویم. آخر این موقع شب، آقا خودشان را به زحمت انداخته بودند و گویا صداى برادرى را که تقاضاى آب مى‏کردند، شنیده بودند.(1)

پ.ن:1- خاطره‌ای از محمد هاشمى (محافظ بیت)