برج‌های طویل سیمانی محو کردند خانه‌هامان را؛ سعید بیابانکی

 

بسم‌الله الرحمن الرحیم

 

برج‌های طویل سیمانی

محو کردند خانه‌هامان را

کوچه‌های عریض طولانی

دور کردند شانه‌هامان را

 

خانه‌هایی که برکت نان داشت

گرچه بی‌رنگ بود و خشتی بود

خانه‌هایی پر از ترنج و انار

میوه‌هایش همه بهشتی بود

 

شانه‌هایی که تا به پا می‌خاست

دست‌هایش به آسمان می‌خورد

شانه‌هایی که در غم و شادی

موج می‌شد تکان تکان می‌خورد

 

خانه‌هایی که بوی مطبخ داشت

بوی نان هم سحرگهان گاهی

شانه‌هایی صبور و نا آرام

کوه‌های بلند و کوتاهی

 

وسط کوچه مانده‌ام تنها

با من انگار خانه‌ها قهرند

آی بن‌بست‌های تو در تو

دوستانم کجای این شهرند؟

 

از ته کوچه قهر می‌آید

به گمانم زنی جوان باشد

نام این کوچه کاش مثل قدیم

کوچه‌ی آشتی‌کنان باشد...!

 

سعید بیابانکی

 

 

* منبع: آرشیو