برداشتی از مناجات شعبانیه
به طور کلی دعاهای مختلف به سه شکل خوانده می‌شود:
1- کسانی که متن دعا را به صورت یک امر رسمی و تشریفاتی و عادتی می‌خوانند نظیر بسیاری از مراسم دعاهای توسل و کمیل و زیارت عاشورا که در سال‌های اخیر در هیئات و مساجد برگزار شده و می‌شود. در واقع این مورد بیشتر باید سرود مذهبی تلقی شود تا دعا.
2- کسانی که متن دعا را با توجه و حال می‌خوانند و کوشش دارند تا با خواندن دعا حاجت خویش را از خداوند بگیرند. چنین کسانی بهره‌ای بیش از گروه سابق خواهند داشت.
3- گروه سوم که بیش از هر امری دنبال گفتگو و مناجات با پروردگار خویش هستند. این مورد بیشتر با نام مناجات خوانده می‌شود.
گروه سوم با اشکال مختلف به دنبال طولانی‌کردن مناجات هستند در حالی که گروه اول عکس این حالت را دارند و گروه دوم نیز ادامه و طول دعایشان بسته به زمان گرفتن حاجتشان می‌باشد.
به نظر می‌رسد مناجات‌هایی از قبیل شعبانیه و کمیل و ابوحمزه و... بیشتر از نوع سوم باشند. در نوع سوم بیشتر حوائج معنوی و اخروی طلب می‌شود و کمتر از مسایل مادی درخواست می‌شود.
دعای موثر
در حاجت‌طلبی چند امر باید وجود داشته باشد:
یک طرف که فقیر و نادار است
یک طرف که دارا و غنی است
طرف دوم باید از فقر طرف اول آگاه باشد، طرف دوم اهل کرم و بخشش باشد و از خساست و بخل بری باشد. طرف اول در خواست کند و از اظهار ناداری و فقرش ابایی نداشته باشد.
علاوه بر عناصر بالا تملق و چاپلوسی می‌تواند در تأثیر طلب از شخص اول مفید باشد. اصرار و پافشاری بر حاجت می‌تواند شدت اثر را بیشتر کند.
دست آخر؛ اقرار به اشتباه و ترک وظیفه و ندامت نسبت به آن می‌تواند در به دست آوردن دل شخص اول تأثیر نهایی را بگذارد.
اکنون وجود و رعایت این عناصر را در مناجات شعبانیه بررسی می‌کنیم:
ادامه دارد...
* این پست توسط آقای هادی در کیمیای میهن‌بلاگ
ثبت شده است، که بیان نتوانسته در انتقال آرشیو کیمیا به اینجا نام نویسنده را با خودش بیاورد. تاریخ ویرایش: یک‌شنبه ۱۳۹۸/۰۱/۱۱
