ضعف جسم نیز ارزشمند است

                      یا حق                                           در همه رویدادها لطف و رحمت الهی نهفته است.گاهی احساس می کنم حتی ضعف جسمانی نیز نوعی،برکت است.وقتی که فردی دچا رناراحتی جسمانی میشود،در واقع نوعی تطهیر درونی آغاز می شود که می تواند او را به قلمروی فراسوی عالم مادی ببرد به جاهایی که روح فرصت نوشیدن شهد لطف الهی را می یابد.                                                          آنگاه او دیگر نمی خواهد به این عالم،آنجا که قدرت و امکانات،تحسین میشود بازگردد.اما جسم دارای نیازهای فیزیکی است و این لحظات متبرک همگی گذرا هستند.آگاهی و شعور فردی باید به عالم ماده که از دیرباز با آن همنشین بوده است،بازگردد.