کسی که با غم عشقش میانه‌ای دارد؛ امام جواد (ع)؛ سیدرضا موید
بسم‌الله الرحمن الرحیم
کسی که با غم عشقش میانه‌ای دارد
برای روز قیامت بهانه‌ای دارد
شب ولادت او از جهان کناره کند
کسی که با غم عشقش میانه‌ای دارد
گرفته است صفای بهشت عالم را
که باز نخل امامت جوانه‌ای دارد
بگو به آل علی تهنیت که در دامن
رضایتان پسر نازدانه‌ای دارد
پدر به بستر گهواره‌ی پسر امشب
به دیده اشکی و بر لب ترانه‌ای دارد
جواد آمد و آورد یک جهان برکت
وجود او اثر جاودانه‌ای دارد
در او نگر همه آیات اولیا که جواد
ز هر امام و پیمبر نشانه‌ای دارد
کسی نگفته که احسان او بود محدود
کسی ندیده که این یم کرانه‌ای دارد
گدای او به مَثَل حاتم است مسکینش
غلام او شرف جاودانه‌ای دارد
به آستان ولایت مسیح دربانش
در آستین عنایت خزانه‌ای دارد
ز بخششی که به مامون نمود دانستم
به دشمنان نظر دوستانه‌ای دارد
الا که مظهر جودی به شوق میلادت
دلم نوای خوش عاشقانه‌ای دارد
به داد ما برس ای دوست چون‌که مرغ اسیر
ز صاحبش طمع آب و دانه‌ای دارد
اگر کلام مؤید چراغ هر بزم است
به جان ز شعله‌ی عشقت زبانه‌ای دارد
سیدرضا مؤید
