اتاقِ کاه‌گلی بود و مَرد و یک گل زرد؛ حضرت زهرا (س)؛ مهدی زارعی

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

اتاقِ کاه‌گلی بود و مَرد و یک گل زرد
که باد، عطرِ غم‌انگیزِ مرگ را آورد

اُتاق کاه‌گلی ماند و مرد و یک تابوت
و لحظه‌های پُر از اضطراب و ماتم و درد

ستاره‌ها همه از عمقِ آسمان دیدند
که یک ستاره‌ی پُر نور، در زمین شد سرد

اتاق کاه‌گلی ناگهان به خود لرزید
و سقف، در وسط خود دریچه‌ای وا کرد

دریچه پُر شده بود از مه غلیظ و غبار
و یک فرشته که می‌گفت: پیشِ ما بر گرد!

و از دریچه‌ی غمگین، گُلی به بالا رفت
به روی دوشِ هزاران فرشته‌ی شب‌گرد

دریچه بسته شد و سقفْ جای خود برگشت
و خانه ماند و فضای گرفته‌ای از گَرد

و بعد آن شب غمگین، کسی نمی‌داند
کجاست قبر تو بانو، کجاست آن گل زرد

 

مهدی زارعی
از وبلاگ حسینیه