امیرالمؤمنین اسوه‌ی وحدت (بخش اول) :: کیمیا

کیمیا

دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کمی علم

کیمیا؛ دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کم علم

کیمیا

دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کمی علم

تاریخ امروز
کیمیا

سلام
۱. کیمیا -از سال ۱۳۸۴ تا حالا- دیگر تبدیل به مرجعی شده برای تمام کارهایی که در دنیای مجازی و بعضا غیرمجازی انجام می‌دهم که خیلی هم زیاد است. امیدوارم روز به روز بیشتر شود به همراه برکت.
۲. اگر دنبال چیز خاصی آمده‌اید، از قسمت موضوعات استفاده کنید؛ ضمنا از کلمات کلیدی یا همان تگ‌ها هم غافل نشوید. برای دسترسی به نام شاعران و دسته‌بندی اشعار آیینی از منوی بالای صفحه استفاده کنید.
۳. وجود شعر از شاعران مختلف در کیمیا -چه آیینی و چه غیر آن- لزوما به معنای تایید محتوا یا -احتمالا- گرایش فکری خاص شاعر نیست. اینجا در واقع دفتر شعر من است. سعی می‌کنم هر شعری که می‌خوانم را در آن ثبت کنم. در واقع این‌ها انتخاب‌های بنده نیست، فقط اشعاری است که می‌خوانم. سعیم بر این است که حتی‌المقدور شعرهایی که شاعرش ناشناس است را ثبت نکنم.
۴. اگر علاقه دارید شعرتان در کیمیا ثبت شود، بنده با افتخار در خدمتم؛ اثرتان را یا یک قطعه عکس از خودتان -جسارتا با حفظ شئونات- در اندازه‌ی ۶۶۰ در ۳۳۰ پیکسل به ایمیل kimia514@gmail.com یا آی‌دی تلگرامی @naser_doustali ارسال کنید.
فعلا همین
یاعلی

حمایت می‌کنیم
دنبال چی می‌گردید؟
پیگیر کیمیا باشید
بخش‌های ویژه
نیت کنید و هم بزنید
به کیمیا چه امتیازی می‌دهید؟
آخرین نظرات
کپی‌رایت

امیرالمؤمنین اسوه‌ی وحدت (بخش اول) امیرالمؤمنین اسوه‌ی وحدت (بخش اول)

شنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۸۴، ۰۵:۵۱ ق.ظ

هیچ فصلى را پیش از فصل ما قبل آن نخوانید

تقاضاى من از خوانندگان کتاب‏ «امیر المؤمنین‏» این است که تمام بخش‌هاى آن را پشت‏ سر هم بخوانند، و هیچ فصلى را پیش از فصل ما قبل آن قرائت نکنند، و تمام فصول آن را مطالعه بفرمایند. به راستى که این کتاب روشى جدید در مورد آموزش رویدادهاى برجسته‌ی تاریخ اسلام و تعدادى از شخصیت‌هاى ممتاز است که در خلال پنجاه و سه سال از آغاز پیدایش اسلام تا پایان عصر خلفا بر صحنه‌ی تاریخ ظاهر شده‏‌اند. البته رویدادهاى آن دوره در تعدادى از کتب ثبت‏ شده است و گویا بیشتر اوقات نظم و ترتیب آن‌ها مولود روابط علت و معلولى نبوده بلکه مولود تصادف و اتفاق بوده است.

از مهم‌ترین هدف‌هاى این کتاب کشف روابط میان رویدادها و مشخص‌کردن آن‌هاست همچون سلسله‏‌اى از اسباب و مسبباتى که بر مبناى آن‌ها رویداد بعدى نتیجه‌ی رویداد پیش از خود مى‏‌باشد. بنابراین شایسته است که تمام بخش‌ها به دنبال یکدیگر مورد مطالعه قرار گیرد، زیرا که درک هر رویدادى پیش از درک علت آن بسى دشوار است.

محمد جواد شرى

 

پیشگفتار

بسم الله الرحمن الرحیم

مسلمانان در این که امام امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (ع) داراى امتیازهایى است که دیگر مسلمانان فاقد آنند، اتفاق نظر دارند. او در میان مسلمانان تنها کسى است که تربیت دوران کودکی‌اش را شخص پیامبر (ص) بر عهده گرفت، و بر راه و روش خود پرورش داد. و سپس از میان همگان وى را به برادرى خویش انتخاب کرد.

دانشمندان اسلامى یک‌زبان برآنند که امام (ع) از همه‌ی اصحاب پیامبر (ص) به کتاب خدا و سنت پیامبرش داناتر و جهاد و فداکارى وى در راه حق از همه بیشتر، و در پند و اندرز و سخن‌ورى از همه بلیغ‏‌تر بود. و در اجراى حدود الهى پر شورتر، و در اجراى عدالت و احقاق حق استوارتر، و از لحاظ لذات مادى و زندگى دنیوى از همه پارساتر بود. و این همه همان صفاتى هستند که خداوند در قرآن مجید، آن‌ها را معیار ارزش و برترى مردم قرار داده است، زیرا خداوند مجاهدان را بر قاعدان غیرمجاهد برترى داده و به صراحت اعلان فرموده است: کسانى که مى‏‌دانند با کسانى که نمى‏‌دانند برابر نیستند، همان طور که با صداى رسا اعلام فرموده است: گرامى‏‌ترین شما نزد خدا پرهیزکارترین شماست.

علماى اسلام در این موارد اختلافى ندارند، زیرا مقام و منزلت دینى و علمى امام (ع) -بى‏‌هیچ گفتگو و بحثى- در اسلام روشن است.

آنچه محل اختلاف است، تنها موقعیت ‏سیاسى-دینى امام (ع) در تاریخ اسلام است. آنان در حالى که اتفاق نظر دارند، او یکى از خلفاى راشدین است و با انتخاب توده‌ی مردم بر سر کار آمده است. اما از طرفى در این که وى خلیفه‌ی برگزیده‌ی پیامبر (ص) است، هم‌عقیده نیستند. [این است کانون اساسى اختلاف و کشمکش] کسانى که معتقد نیستند، پیامبر (ص) على (ع) را به عنوان خلیفه‌ی پس از خود برگزیده است‏ بر این باورند که اعتقاد به گزینش على (ع) به دست پیامبر (ص) همان اعتقاد به وراثت و جانشینى در حکومت است، در صورتى که قائلان به گزینش، این نظر را رد مى‏‌کنند و مى‏‌گویند اعتقاد به گزینش پیامبر (ص) با مساله‌ی موروثى‌بودن خلافت و حکومت یکى نیست، بلکه دو مطلب است.

همین طور در جایگاه سیاسى امام نیز به عنوان یک دولت‌مرد اختلاف نظر دارند: آنان در این که او پایبند به اصل عدالت مطلق بود، و دل‌بستگى فراوانى به اجراى کامل قانون اسلام داشت،  اختلافى ندارند، بلکه اختلاف نظر در فلسفه‌ی این موضع‌گیرى قاطع است.

در این جا مساله‌ی دیگرى وجود دارد که تاریخ‌نویسان پژوهش‌گر از آن چشم پوشیده و به روشنى یادآور نشده‏‌اند، و آن را موضوع پژوهش راستین قرار نداده‏‌اند. این مساله عبارت از تاثیر وى در تاسیس حکومت اسلامى است. کتاب حاضر در صدد عرضه‌کردن تاریخ مفصل زندگى امام (ع) نیست و نمى‏‌خواهد از دانش،  بلاغت، سخنان دلاویز، پارسایى و بزرگواری‌هایش سخن بگوید. بلکه مطالب کتاب بر جایگاه سیاسى دینى على (ع) در اسلام و پیوند معنوى آن حضرت با پیامبر (ص) و اهتمامى که در بنیان‌گذارى دولت اسلامى و گسترش اسلام داشت، تکیه مى‏‌کند.

البته این کتاب از او به عنوان یک خلیفه، و یک دولت‌مرد و نیز درباره‌ی نظرات گوناگون درباره‌ی سیاست او سخن مى‏‌گوید. و همچنین از عواملى گفتگو مى‏‌کند که به تراکم مشکلات انجامید. در نتیجه، به صورت مانعى در مقابل رسیدن آن بزرگوار به حکومتى پابرجا و استوار در دوره‌ی خلافتش در آمد. و سرانجام این کتاب از خود خلافت‏ به عنوان یک نظام سیاسى-دینى و از نوع خلافت ‏سازگار با طبیعت رسالت اسلامى در میان انواع خلافت‏ سخن مى‏‌گوید.

بنابراین کتاب شامل بخش‌هاى زیر است:

(1) امام در دوران نبوت.

(2) امام در دوران خلفاى سه‌گانه.

(3) امام در دوران خلافت ‏خود.

(4) خلافت در قانون اسلامى.

و بخش پایانى که خلاصه‌ی برخى از مباحث کتاب را در بر دارد.

البته من در این کتاب سعى کرده‏‌ام تا روابط میان رویدادهاى تاریخى که در برخورد با زندگانى امام (ع) بوده است و آنچه که مدت پنجاه و سه سال -از آغاز رسالت تا پایان خلافت‏ خلفاى راشدین- را در برمى‏‌گیرد توضیح دهم. گاهى خواننده میان آن رویدادها پیوندى استوار مشاهده مى‏‌کند؛ سلسله انگیزه و علت‌هایى که آینده‌ی آن‌ها نتیجه‌ی گذشته‌ی آن‌هاست.

در بررسى از رویدادهاى آن برهه از تاریخ اسلام تنها به منابع مورد اعتماد تاریخى بسنده نکرده‏‌ام، بلکه کوشیده‏‌ام تا جایى که ممکن است آنچه را که در کتاب‌هاى معتبر [صحاح ست] و تعداد دیگرى از کتاب‌هاى زبده‌ی حدیث پیرامون آن رویدادها آمده است -به مطالب کتاب‌هاى تاریخ- بیفزایم.

توضیح این که بسیارى از دانشمندان اسلامى به حدیث ‏بیشتر اطمینان مى‏‌ورزند تا تاریخ؛ به ویژه هنگامى که این حدیث در صحاح معروف و دیگر کتاب‌هاى مورد اعتماد آمده باشد. من نمى‏‌خواهم از امام (ع) همچون انسانى که رابطه‏‌اى خاص با پروردگارش او را از دیگران برجسته و جدا کرده است و در نتیجه معجزه‌هایى را به دست او جارى ساخته است و او را به کراماتى اختصاص داده است، گفتگو کنم، بلکه مى‏‌خواهم درباره‌ی او -به عنوان فردى که با همه‌ی عوامل طبیعت، زمان و محیط روبرو مى‏‌شد و در راه اصولى مقدس تمام کوشش خویش را به کار مى‏‌بست و با آن اصول و براى آن اصول زندگى مى‏‌کرد- سخن بگویم.

امیدوارم این کتاب سهمى در استحکام پایه‏‌هاى تفاهم و برادرى میان مسلمانان داشته باشد! شخصیت امیر المؤمنین و زندگی‌نامه‌ی او چیزى است که اگر مسلمانان خواهان برادرى باشند بى‏‌گمان آنان را تا سر منزل وحدت و هم‌بستگى رهنمون خواهد بود. شایسته است آنچه درباره‌ی شخصیت کسى که پیامبر (ص) او را به برادرى خود انتخاب کرده است، مى‏‌نگاریم،  همان چیزى باشد که روح برادرى و دوستى را میان جامعه‌ی مسلمانان تقویت مى‏‌کند.

محمد جواد الشرى

 

پى‌‏نوشت‌ها:

1- آیه‌ی 58 سوره آل عمران.     

2- عدالت و قضا در اسلام، تالیف صدر الدین بلاغى، صفحه‌ی 112.    

3- شاید اقدام مؤلف محترم یکى از عواملى بوده است که باعث این فتواى تاریخى شده است. آن‌چه مسلم است در حدود سال 1336  محلى به نام دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه تشکیل گردید و آقاى شیخ محمد تقى قمى به نمایندگى شیعه از طرف آیة الله العظمى مرحوم بروجردى قدس سره به مدت چند سال در آن‏جا بودند و پس از بحث و گفتگوهاى طولانى در سال 1959 م برابر با 1338 ه ق این فتواى تاریخى صادر، و یک نسخه از آن طى تشریفاتى به آستان قدس رضوى (ع) اهدا شد.م.

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی

هدایت به بالای صفحه