دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود؛ هوشنگ ابتهاج (سایه)

 

بسم‌الله الرحمن الرحیم

 

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود

هواگرفته‌ی عشق از پی هوس نرود

 

به بوی زلف تو دم می‌زنم در این شب تار

وگرنه چون سحرم بی‌تو یک نفس نرود

 

چنان به داغ غمت خو گرفته مرغ دلم

که یاد باغ بهشتش در این قفس نرود

 

نثار آه سحر می‌کنم سرشک نیاز

که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

 

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق

کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

 

فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است

که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

 

دلی که نغمه‌ی ناقوس معبد تو شنید

چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

 

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه‌عمر

که هر که پیش تو ره یافت بازپس نرود

 

هوشنگ ابتهاج (سایه)

 

 

* منبع: وبلاگ غزل معاصر