روح را پرور!

             یا حق                                                   بارها احساس می کنیم از پا افتاده ایم.این حال ازآن روست که با سرچشمه نیرو و الهامی که در درون ماست،مرتبط نیستیم.حیات درونمان تشنه است.در دنیای ظواهر زندگی می کنیم:همه چیز سایه است،حضور ندارد،واقعی نیست.برای یافتن نیرو و حیات به سایه ها می چسبیم.آنها مدتی کوتاه ما را هیجان و انگیزه می دهند.اما نیروی لازم برای مواجهه با نبرد زندگی،تسلط بر خواسته های جسم و امیال افسار گسیخته که ما را به تو فانهای تکبر و احساسات نامطلوب می کشانند،به ما نمی دهند.نیرویی تازه لازم است.پس بیایید ارتباط با روح را پرورش دهیم.باید هر روز فرو رفتن درسکوت را تمرین کنیم.باید هر روز فردی نیازمند را،عاشقانه یاری دهیم.