عذرخواهی رسمی من از جناب دکتر ظریف

 

 

سلام بر دکتر ظریف وزیر مستعفی امور خارجه‌ی ایران اسلامی

آقای دکتر! از روزی که استعفاء دادی سیل تحلیل‌ها بود که در سایت‌ها و روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و صفحات اینستاگرام و اکانت‌های توییتر راه افتاد و هر کسی از ظن خود شد یار تو؛ که گفتن آن‌ها تکرار مکررات است. اما حقیقتا هیچ‌کس از دورنت اسرارت را نجست و این جای تاسف دارد.

من می‌خواهم اینجا از طرف خودم و از طرف همه -البته اگر اجازه بدهند- از تو بابت تحلیل‌های گوناگون درست و غلط این چند روز عذرخواهی کنم. ما به کنه عظمت کاری که کردی پی نبردیم، در حالی که خودت سر آن را صریحا گفته بودی: «استعفایم تلنگری بود تا وزارت خارجه به جایگاه قانونی برگردد».

چرا ما نفهمیدیم و درک نکردیم؟ این کاری که تو کردی را همه‌ی ما انجام می‌دهیم: استاد دانشگاه برای تلنگر زدن به دانشجوها و دانشگاه محل کارش، تدریسش را رها می‌کند. معلم مدرسه برای تلنگر زدن به دانش‌آموزان و مدرسه، درس‌دادن را تعطیل می‌کند. خلبان برای تلنگر زدن به مسافرین و سیستم هوایی کشور، هواپیما را از اتومات خارج و خلبانی را رها می‌کند. کارگران شهرداری برای تلنگرزدن به مردم و شهرداری، جمع‌کردن زباله‌ها را بی‌خیال می‌شوند. جراح متخصص برای تلنگرزدن به مریض، همراهانش و سیستم معیوب نظام پزشکی، درست وسط عمل جراحی در حالی که بدن بیمار هنوز باز است، جراحی را ول می‌کند. حتی سخنران و مداح برای تلنگرزدن به مستمعین، ناگهان بی‌مقدمه و یاالله‌نکرده جلسه را به امان خدا می‌گذارند. مادر -که دیروز روزش بود- برای تلنگرزدن به نوزاد و دیگر اعضاء خانواده‌اش، رهایشان می‌کند همانطور که پدر برای تلنگر زدن به خانواده‌اش دیگر نان‌درآوردن و خرجی‌دادن را می‌بوسد و به کناری می‌گذارد. بالاتر از همه -مگر یادمان می رود- حتی رییس جمهور برای تلنگرزدن به جامعه، قوای دیگر و رهبری ناگهان سکان هدایت قوه‌ی مجریه را رها می‌کند و... و... و...

می‌بینی همه‌ی ما برای تلنگرزدن این کارها را می‌کنیم. اما به تو که رسید ناگهان به قول محتشم کاشانی «آسمان طپید». آقای دکتر ظریف عزیز! در اینجا لازم می‌بینم که اعلام کنم من که به شخصه تلنگرت را دریافت کردم و از اینکه حکمت و فلسفه‌ی استعفایت را متوجه نشدم دوباره از تو عذرخواهی می‌کنم. امیدوارم دیگران هم سر عقل بیایند و تحلیل‌های آبکی و دوغکی‌شان را کنار بگذارند و کمی، فقط کمی به کنه کار تو فکر کنند. یقینا آن‌ها هم تلنگر تو را درک خواهند کرد.

امیدارم تو را در جایگاه وزارتی‌ات دوباره ببینم

با عرض عذرخواهی مجدد

یک‌نفر که کنه کار بزرگ تو را اول درک نکرد، بعدا درک کرد.