لااقل روزمره‌نویسی
سلام
به دوستانی که شعر حفظ می‌کنند همیشه توصیه می‌کنم که نباید روزی باشد که شعر حفظ نکنید؛ اگر یک روز یک غزل هفت‌بیتی حفظ کردید و فردا یک رباعی، این یک عقب‌نشینی و ضرر بزرگ است و ذهن را از پویایی و آماده‌گی می‌اندازد. باید طوری برنامه‌ریزی کنید که حفظ‌کردن شعر از مقدار معلومی که خودتان قرارداد کردید، هرگز کمتر نشود؛ بیشترشدنش که چه بهتر.
همیشه اساتید به شاعران هم توصیه می‌کنند اگر مدتی جوششی اتفاق نیفتاد، دیوان شاعری که به آن علاقه دارید –مثلا حافظ- را دست بگیرید و بخوانید و مدتی با آن مانوس باشید. این کار باعث می‌شود ذهن به آماده‌گی برگردد و از رخوت و سستی درآید.
در عرصه‌ی نویسنده‌گی هم داستان دقیقا همینطور است. متاسفانه بنده خودم نویسنده نیستم، اما به دوستانی که قلمی دارند و می‌نویسند همیشه توصیه کرده و می‌کنم که: اگر می‌خواهید بنویسید، روزی نباید باشد که ننویسید. ممکن است گفته شود که نوشتن سوژه می‌خواهد و ممکن است مدت‌ها سوژه‌ای برای نوشتن پیدا نشود. اگر این حرف را قبول کنیم، باید گفت اینجاست که روزمره‌نویسی فایده‌ی خود را نشان می‌دهد. اگر مطلب جدیی نمی‌جوشد، سوژه‌ی خوبی برای نوشتن پیدا نمی‌شود، لااقل روزمره‌نویسی کنید. نوشتن‌های روزانه کمترین فایده‌اش این است که اجازه نمی‌هد ذهن و قلم‌تان خشک شود.
من خودم با روزمره‌نویسی موافق نبودم (به این دلیل موجه که اینکه امروز من فلان کار را کردم و فلان جا رفتم و... به درد کسی نمی‌خورد تا وقت بگذارد و بیاد و روزمره‌نویسی‌های من را بخواند. هرچند که بعضی روزمره‌نویسی هدفمند دارند. یعنی در کنار روزمره‌نویسی‌شان یک مطلبی، نتیجه‌ای، چیزی که به در مخاطب بخورد هم دارند)؛ اما امروز به خاطر فایده‌ی که عرض کردم به دوستان توصیه‌ی نوشتن روزمره را هم دارم.
البته لازم نیست حتما مطالب روزمره در وبلاگ یا فیس‌بوک
برای مخاطب ثبت شود (هرچند برای برخی، وجود مخاطب باعث ایجاد انگیزه در نگارش است و هیچ ایرادی هم ندارد) و صرف نوشتن روزمره کمک زیادی به خشک‌نشدن قلم می‌کند، ذهن و قلم را آماده نگه می‌دارد و کمک می‌کند اگر مطلبی جدی را برای نوشتن دست گرفتیم، ذهن و دست و قلم با نوشتن غریبی نکنند.
بنده دوستانی دارم که در روزمره‌نویسی بسیار موفقند که شاید وقتی آدرس وبلاگ‌هایشان را برای آشنایی‌تان با آنها و قلم‌شان نوشتم. البته واقعا متاسفم که وبلاگ‌نویسی در سایه‌ی فعالیت‌های شبکه‌های اجتماعی و در راس آنها فیس‌بوک، دچار رکود شدید شده است، اما به شدت امیدوارم که دوباره وبلاگ‌نویسی رونق سابق خود را باز خواهد یافت.
پس در پایان دوباره به دوستان توصیه می‌کنم: اگر می‌خواهید بنویسید، روزی نباید باشد که ننویسید.
یاعلی
