لطفا تنوعِ همدیگر را بپذیریم!
اینکه من چاقم یا قدکوتاه، یا لاغر و دراز و هر کوفت و زهرمار دیگه، دقیقا به تو چه ربطی داره؟
آره! من چاقم. اصلا به دنیا که اومدم چهار کیلو بودم. به تو چه که من چاقم. بدن خودم است. اصلا دوست دارم از چاقی بترکم. کل کودکی و نوجوانی من توی پستوی خانه و با اضطراب گذشت. اضطراب و اضطراب و اضطراب. چرا؟ چون هر بی‌شعوری از راه رسید یه متلک بار من کرد. چاقالو! گردالو! قلمبه!... .
آره؛ بی‌شعور. چرا وقتی من درد می‌کشیدم نبودن. وقتی اضطراب و مریضی و بی‌پولی داشتم هیچ‌کدومشون نبودن، ولی موقع مسخره‌بازیا و جوک‌گفتن‌هاشون من همیشه صدر غزل بودم.: خخخ! تپلی! کم غذا بخور! کم بخور! اونو بخور! اینو نخور! خب به تو چه؟ خوبه منم هیکل و قیافه‌ی زاغارت تو رو با فلان خوشگل امریکایی مقایسه کنم و برات جوک بسازم و کر کر بخندم؟
عصبانی‌ام، خیلی. چون دیروز یک دختر هفده ساله مراجع من بود که به خاطر رژیم افراطی، حالا فقر شدید آهن و کلسیم گرفته بود. نرمی استخوان، ریزش مو، اختلال تیروئید. چون هر بی‌شعوری از راه رسیده بود با تلخند گفته بود: وا، چقدر چاق شدی. مگه دختر اینقد چاق می‌شه. شوهر گیرت نمیادا. مردها دختر چاق نمیپسندنا.
واقعا دلت می‌سوزه؟ از روی انسانیت نصیحتش می‌کنی؟ به جای فضولی‌های مسخره‌ت وقت بذار باهاش برو ورزش. پول باشگاهشو بده. ببرش پیش یه دکتر تغذیه.
اگر بر فرض کسی از قیافه یا اندام شما خوشش نیامد، آیا دوست دارید یا به او حق می‌دهید که به شما بگوید میمون، عنتر، بی‌ریخت، دلقک، گودزیلا، شتر، ایکبیری، ضایع، و ...، و سپس به تمسخر شما بر اساس چیزی بپردازد که در اختیارِ شما نبوده است؟
لطفاً در مورد چیزهای فیزیولوژیکی که هیچ چیزِ آن دست ما نبوده است، حتی اجازه‌ی قضاوت در ذهنمان را ندهیم،؛ چه برسد به اینکه این قضاوت‌ها را به زبان بیاوریم، مسخره کنیم، جوک بگوییم، به آن‌ها بخندیم، دستمایه‌ی توهین قرار دهیم و یا در فضای مجازی نشر دهیم.
یکی از پیشرفت‌های اخلاقی بسیار خوبی که کشورهای توسعه‌یافته کرده‌اند این است که تمایز میان انسان‌ها را پذیرفته‌اند. برای همین است که مثلا شما در یک برنامه‌ی مهم تلوزیونی می‌بینید که مجری یا فلان بازیگر قیافه‌ای دارند که اگر در کشور ما بودند کارتن‌خواب می‌شد.
اموری که در دست ما نبوده است، مانند قیافه، رنگ، نژاد، قبیله، طبقه‌ی اجتماعی، و اموری از این دست، چیزهایی نیستند که بتوان در مورد آن‌ها قضاوت ارزشی کرد. مطمئن باشید، شما حتی اگر قیافه‌ی آنجلینا جولی را هم داشته باشید کسانی هستند که قیافه‌ی شما برایشان مضحک است. آیا به آن‌ها حق تمسخرِ قیافه‌ی خود را می‌دهید؟ چه رسد به اینکه در پشت پرده‌ی دنیای امروز، کارتل‌های بزرگ اقتصادی در کمین نشسته‌اند که با بوق‌چی‌های رسانه‌ای حتی رنگ لباس زیر ما را آن‌ها برایمان انتخاب می‌کنند و ما توهم آزادی برمان داشته است.
لطفا تنوعِ همدیگر را بپذیریم؛ تا فرد فردِ ما همین تنوعات کوچک الهی را قبول نکنیم، مطمئن باشید جامعه نیز به دموکراسی و حضور حداکثریِ همه‌ی افراد نخواهد رسید، و همواره در مسیر انحصارطلبی خواهد بود.
