ماه افتاد و زمین گل‌گون شد؛ حضرت عباس (ع)؛ رضا کریمی
شنبه, ۱۱ آذر ۱۳۹۱، ۰۱:۵۴ ق.ظ
متاسفانه از این شاعر تصویری یافت نشد.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
ماه افتاد و زمین گل‌گون شد
آسمان روی زمین وارون شد
سوخت در ماتم عباس، حسین
سرخ، خورشید دلش چون خون شد
دید بشکافته ماه رخ او
غصه از طاقت او افزون شد
همه دیدند که خورشید شکست
بحری از گریه و خون هامون شد
مِهر زانو زد و بر خاک نشست
ماه و خورشید و زمین مقرون شد
سر عباس به دامان حسین
چشمه‌ی اشک شد و جیحون شد
من در آغوش تو گر می‌میرم
مادرم از تو بسی ممنون شد
چه کسی نعش تو را بردارد
دل زهرا ز غمت محزون شد
دید بین‌الحرمین دوش رضا
مه و خورشید قرین، مجنون شد
رضا کریمی
* منبع: وبلاگ محمد مرفه
