مفاتیح‌الجنان؛ مناجات خمس عشره؛ مناجات چهارم: راز و نیاز امیدواران
المناجات الرابعة: مناجاة الرّاجین
مناجات چهارم: رازونیاز امیدواران
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگى است
یَا مَنْ إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُنَاهُ وَ إِذَا أَقْبَلَ عَلَیْهِ قَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ وَ إِذَا جَاهَرَهُ بِالْعِصْیَانِ سَتَرَ عَلَى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ وَ إِذَا تَوَکَّلَ عَلَیْهِ أَحْسَبَهُ وَ کَفَاهُ إِلَهِی مَنِ الَّذِی نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِساً قِرَاکَ فَمَا قَرَیْتَهُ وَ مَنِ الَّذِی أَنَاخَ بِبَابِکَ مُرْتَجِیاً نَدَاکَ فَمَا أَوْلَیْتَهُ أَ یَحْسُنُ أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بَابِکَ بِالْخَیْبَةِ مَصْرُوفاً وَ لَسْتُ أَعْرِفُ سِوَاکَ مَوْلًى بِالْإِحْسَانِ مَوْصُوفاً کَیْفَ أَرْجُو غَیْرَکَ وَ الْخَیْرُ کُلُّهُ بِیَدِکَ وَ کَیْفَ أُؤَمِّلُ سِوَاکَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَکَ أَ أَقْطَعُ رَجَائِی مِنْکَ وَ قَدْ أَوْلَیْتَنِی مَا لَمْ أَسْأَلْهُ مِنْ فَضْلِکَ أَمْ تُفْقِرُنِی إِلَى مِثْلِی وَ أَنَا أَعْتَصِمُ بِحَبْلِکَ یَا مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقَاصِدُونَ وَ لَمْ یَشْقَ بِنَقِمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ،
اى آن که هرگاه بنده اى از او بخواهد عطایش کند، و هرگاه چیزى را که نزد اوست آرزو کند به آرزویش برساند، و زمانى که به او روى آور مقرّب و نزدیکش کند، و گاهى که تظاهر به گناه کند گناهش را پرده پوشى نماید، و آنگاه که بر او توکل نماید او را بس باشد و کفایت کند، خداى من کیست که بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان پذیرى ات باشد و تو از او پذیرایى نکرده باشى، و کیست که مرکب حاجت را با امید به سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشى آیا خوشایند است که از درگاهت با محرومیت بازگردم، درحالیکه جز تو سرورى که به احسان متصّف باشد نشناسم، چگونه به غیر تو امید بندم درحالیکه هر خوبى به دست توست، و چگونه جز تو را آرزو کنم درحالیکه آفرینش و فرمان خاص تو است، آیا امیدم را از تو ببرم درحالیکه از روى احسان آنچه که از تو نخواستم به من عطا فرمودی یا آیا به مانند خودم محتاج میکنى درحالى که به رشته محکمت چنگ می زنم، اى آن که قصدکنندگان به رحمتش خوشبخت شدند، و آمرزش خواهان به انتقامش بدبخت نشدند،
کَیْفَ أَنْسَاکَ وَ لَمْ تَزَلْ ذَاکِرِی وَ کَیْفَ أَلْهُو عَنْکَ وَ أَنْتَ مُرَاقِبِی إِلَهِی بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ یَدِی وَ لِنَیْلِ عَطَایَاکَ بَسَطْتُ أَمَلِی فَأَخْلِصْنِی بِخَالِصَةِ تَوْحِیدِکَ وَ اجْعَلْنِی مِنْ صَفْوَةِ عَبِیدِکَ یَا مَنْ کُلُّ هَارِبٍ إِلَیْهِ یَلْتَجِئُ وَ کُلُّ طَالِبٍ إِیَّاهُ یَرْتَجِی یَا خَیْرَ مَرْجُوٍّ وَ یَا أَکْرَمَ مَدْعُوٍّ وَ یَا مَنْ لا یُرَدُّ سَائِلُهُ [یَرُدُّ سَائِلَهُ ] وَ لا یُخَیَّبُ آمِلُهُ [یُخَیِّبُ آمِلَهُ ] یَا مَنْ بَابُهُ مَفْتُوحٌ لِدَاعِیهِ وَ حِجَابُهُ مَرْفُوعٌ لِرَاجِیهِ أَسْأَلُکَ بِکَرَمِکَ أَنْ تَمُنَّ عَلَیَّ مِنْ عَطَائِکَ بِمَا تَقِرُّ [تَقَرُّ] بِهِ عَیْنِی وَ مِنْ رَجَائِکَ بِمَا تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسِی وَ مِنَ الْیَقِینِ بِمَا تُهَوِّنُ بِهِ عَلَیَّ مُصِیبَاتِ الدُّنْیَا وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصِیرَتِی غَشَوَاتِ الْعَمَى بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
چگونه فراموشت کنم که همیشه به یادم بوده اى، و چگونه از تو غافل شوم که تو نگهبانم هستى، خداى من دستم را به دامن کرمت آویختم، و براى رسیدن به عطایت سفره آرزویم را گستردم، مرا به خلوص توحیدت خالص کن، و از بندگان برگزیده ات قرار ده، اى آن که هر گریزانى به او پناه می جوید، و هر جوینده اى به او امید مى بندد، اى بهترین امیدبخش، اى کریم ترین خوانده، اى آن که پرسنده اش برگردانده نشود، و آرزومندش محروم نگردد، اى آن که در رحمتش به روى خوانندگان باز است، و پرده درگاهش براى امیدواران گشوده است، از تو می خواهم به بزرگواریت که ببخشى از عطاى خود بر من آنچنان که دیده ام به آن روشن شود، و از امید به تو سرشارم سازى به اندازه اى که نهادم آرامش یابد، و از یقین آنچنان بر من منّت نهى که با آن ناگواری هاى دنیا را برایم آسان نمایى، و با آن از دیدگانم دلم پرده هاى نابینایى را برگیری به مهربانى ات اى مهربان ترین مهربانان.
