چرا دین پاک و طاهر، در سیاست ظلم و حقه دخالت می‌کند؟

پرسش:

اگر دین پاک و طاهر است و دعوت به پاکی می‌نماید، پس نباید در سیاست که سراسر ظلم، حقه و دنیاگرایی است دخالت کند!

 

پاسخ:

واژه‌ی دین (صرف نظر از کدام دین) به معنای راه و روش زندگی به سوی هدف معین است. لذا ممکن است یک دین دعوت به دنیا و نفسانیت و حیوانیت کند و دین دیگر (مانند اسلام) دعوت به تکامل و قرب به کمال مطلق (الله) نماید.

بدیهی است اگر دینی جامع‌الشرایط نباشد و در برخی از مسائل فردی دستورالعملی داشته باشد و در برخی دیگر از مسائل به ویژه اجتماعی راه روشنی بیان ننموده باشد، آن دین کامل نیست و اساساً دین نیست.

و اما واژه‌ی سیاست نیز به معنای ظلم و حقه و دنیاگرایی نیست. بلکه تدبیر و تدبر در راهبرد و اداره‌ی یک نظام است. پس سیاست‌ها نیز مانند ادیان با یک‌دیگر متفاوت و حتی متضاد هستند.

آن شخص یا جامعه یا حکومتی که هدفی جز دنیا و فربهی بدن ندارد، سیاستی نفسانی که مستلزم نفی همه‌ی ارزش‌هاست را بر می‌گزیند و آن شخص، جامعه یا حکومتی که نیل به کمالات انسانی و قرب به کمال مطلق «الله» را هدف گرفته است، به هیچ وجه سیاست‌های شیطانی و نفسانی را پیروی نمی‌نماید.

دین اسلام نه تنها (چنان چه اشاره نمودید) پاک و طاهر است و دعوت به پاکی و طهارت می‌نماید، بلکه کامل و جامع است. لذا در هیچ کجا و هیچ امری انسان را سر خود رها نکرده است و از جمله‌ی آن امور مسائل اجتماعی، سیاسی و حکومتی است.

پس، اگر دین (اسلام) با سیاست کار دارد و در باره‌ی مسائل مهم سیاسی و حکومتی مثل عدالت اجتماعی، قضاوت، اقتصاد، حکومت، جنگ، صلح و... دستورالعمل دارد، مؤمن نمی‌تواند به بهانه‌ی ایمان و پاکی، دینش را تجزیه کند، به بعضی از آیات ایمان آورده و عمل کند و برخی دیگر را تکذیب کرده و رها نماید.

این شبهه‌ها را بی‌دینان و مستکبرین ترویج می‌کنند تا شما نه تنها بر اساس اوامر الهی با چپاول‌های آنان مخالفت نکنید، بلکه اساساً به بهانه‌ی ایمان و پاکی سر به گریبان خود فرو برده و دنیا و متاعش را برای آنان واگذارید! که نتیجه‌ی چنین سیاستی چیزی نیز جز عبادت و بندگی و بردگی طاغوت نیست، که خداوند متعال در قرآن کریم مکرر از آن و هر عبادتی به غیر از خودش نهی نموده است.

 

از سایت پاسخ به شبهات