چون باد می‌روی و به خاکم فکنده‌ای؛ هوشنگ ابتهاج (سایه)
پنجشنبه, ۲۲ ارديبهشت ۱۳۹۰، ۰۳:۱۵ ق.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
چون باد می‌روی و به خاکم فکنده‌ای
آری برو که خانه ز بنیاد کنده‌ای
حسن و هنر به هیچ، ز عشق بهشتی‌ام
شرمی نیامدت که ز چشمم فکنده‌ای؟
اشکم دود به دامن و چون شمع صبحدم
مرگم به لب نهاده غم‌آلود خنده‌ای
بخت از منت گرفت و دلم آن‌چنان گریست
کز دست کودکی بربایی پرنده‌ای
بگذشتی و ز خرمن دل شعله سر کشید
آنگه شناختم که تو برق جهنده‌ای
بی او چه بر تو می‌گذرد سایه ای شگفت
جانت ز دست رفت و تو بیچاره زنده‌ای
هوشنگ ابتهاج (سایه)
* منبع: وبلاگ غزل معاصر
