حسد- مجاهده با نفس (چهل حدیث)

حسد

حسد حالتی است نفسانی که صاحب آن آرزوی سلب کمال و نعمت برای غیر خود می‌کند چه آن نعمت را دارا باشد و چه آن را نداشته باشد.

اسباب حسد بسیار است ولی عمده‌ی آن به ذلت نفس بر می‌گردد. همان‌طور که انسان در خود کمالی دید و غیر خود را فاقد آن کمال، در او حالت غرور و ترفع و تکبر پیدا می‌شود، وقتی غیر خود را کامل دید، در او حالت ذلت و شکست ایجاد می‌شود که از عوامل حسد می‌باشد.

علامه مجلسی^(ره) می‌فرماید: اسباب حسد در هفت چیز است:

۱. عداوت و دشمنی

۲. تعزز (اگر انسان بداند که دیگری به واسطه‌ی نعمتی که دارد بر او تکبر کند و او طاقت کبر و فخر را نداشته باشد.)

۳. کبر

۴. تعجب (تعجب کند که دیگران نعمت بزرگی را دارند و او ندارد)

۵. خوف

۶. حب ریاست

۷. خبث طینت (کسی را نتواند در نعمت ببیند)

یکی از راه‌های علاج حسد این است که نسبت به کسی که به آن حسد می‌ورزی اظهار محبت کنی هر چند که با تکلف و سختی باشد. نفس تو را به اذیت و توهین به او وادار می‌کند و تو به مخالفت با نفس به او ترحم کن و او را تجلیل نما. زبان را به ذکر خیر او وادار کن. این‌ها در اول امر سخت است و شاید تعاریف غیرواقع باشد، اما چون قصد اصلاح نفس را داری بالاخره به حقیقت نزدیک می‌شود و تکلف کمتر می‌گردد که خداوند متعال وعده فرمودند مجاهدان را هدایت کند و آن‌ها را به الطاف مخفی خود نزدیک گرداند.

 

ادامه دارد...

 

 

* این پست توسط آقای عارف در کیمیای میهن‌بلاگ ثبت شده است، که بیان نتوانسته در انتقال آرشیو کیمیا به اینجا نام نویسنده را با خودش بیاورد. تاریخ ویرایش: سه‌شنبه ۱۳۹۸/۰۱/۰۶