دوست‌داشتنی دنیای مجازی

اصلا خوش‌مان می‌آید دروغ بشنویم، ببینیم، بخوانیم و بگوییم؛ و این‌بار منظورم در عالم مجازی است علی‌الحساب. 

مثلا من خوشم می‌آید n نفر فالوور داشته باشم. در حالی که وقتی تعداد لایک‌ها و از آن مهم‌تر تعداد نظرات اصلا با تعداد n فالوورم سازگاری ندارد و چیزی در حدود هیچ در مقابل همان n است فکر نمی‌کنم که اینها همه اکانت فیک هستند حتی آنها که واقعی‌اند؛ چه اینکه آدم زنده عکس‌العمل دارد لابد. این دروغی است دوست‌داشتنی که من عاشق شنیدن آن هستم: تو چقدر مخاطب داری!

از آن طرف من هم n نفر را فالو می‌کنم. اگر معنی اولش نباشد معنی دومش این است که مطالب تو برایم جالب است و آن‌ها را دنبال می‌کنم و عکس‌العمل نشان می‌دهم، نفیا یا اثباتا. کم ِ کم هم این است که لایک می‌کنم نه به معنای پسندیدن -چون طبیعی است که با همه‌ی نظراتت موافق نباشم- بلکه به معنای اینکه مطلبت را دیدم و خواندم، اما نظر خاصی نداشتم که عنوان کنم یا سر فرصت نظرم را خواهم گفت: نفیا یا اثباتا. و این هم دروغی است که من می‌گویم؛  چه اینکه اگر بیکار هم باشم اصلا وقت نمی‌کنم تمام پست‌های فالوکرده‌هایم را بخوانم تا چه برسد به عکس‌العمل نشان‌دادن؛ در حالی که آدم هر چقدر هم بیکار باشد به هر حال یک‌کارهایی دارد لابد. طرف‌های مقابل هم از این دروغ من بدشان نمی‌آید چون دروغ من همان دروغی است که آنها عاشق شنیدنش هستند درست مثل خودم: تو چقدر مخاطب داری!

خب با این وضع چرا یک‌عده‌ی احتمالی، آدم زرنگ هفت‌خط از این دوست‌داشتنی من سوء استفاده نکنند؟ خودم با دست خودم ناصیه‌ام را می‌دهم دست‌شان دیگر. نوش جان‌شان بیایند و سوء استفاده‌شان را بکنند و حالش را ببرند. 

و من فکر می‌کنم اگر این دوست‌داشتنی عزیز عالم مجازی، در عالم واقعی هم وجود داشته باشد -که همه می‌دانیم ندارد ان‌شاءالله- چه بلبشویی به وجود خواهد آمد -که همه می‌دانیم بلبشویی در کار نیست ان‌شاء‌الله-.